فیلمسازان خارجی ای که قصد ساخت فیلمی مستند درباره موضوعات اجتماعی در ایران داشته اند غالباً مجبور شده اند یا از ساخت فیلم صرفنظر کنند یا خطر فیلمسازی زیرزمینی در ایران را بپذیرند. سوزان رجینا مورس، در اولین تجربه خود این خطر را پذیرفته و طی چندین بار رفت و آمد به ایران، درباره دو "دی جی" و مهمانی های مختلط ممنوع در ایران فیلمی ساخته که به تازگی در جشنواره لوکارنو در بخش پانورامای سوئیس به نمایش درآمد: «ایران پرجوش و خروش»(Raving Iran).
در ابتدای فیلم توضیح داده می شود که به دلیل محدودیت ها، فیلمساز مجبور بوده غالباً از دوربین موبایل استفاده کند. اما بجز صحنه های پارتی، فیلمساز با دوربین مخفی شخصیت هایش را در موقعیت های خطرناک دیگری هم به نمایش می گذارد: مثلاً در داخل ساختمان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی جایی که دو شخصیت اصلی فیلم برای گرفتن مجوز آلبوم شان به آنجا رفته اند و درباره محدودیت ها حرف می زنند.
فیلم داستان دو پسر جوان دی جی را در تهران امروز دنبال می کند. انوش و آرش در مهمانی های مختلط می نوازند و پسرها و دخترهای جوان در این مهمانی ها می رقصند و مشروب می نوشند. این دو، مهمانی بزرگی از موسیقی تکنو با حضور جوانان در بیابان ترتیب می دهند و فیلم مراحل دعوت و آماده سازی و کرایه اتوبوس و گذشتن از بازرسی ها را به نمایش می گذارد؛ با دوربینی غالباً مخفی که فرصت کارگردانی به مفهوم رایج را به فیلمسازش نمی دهد و تنها سعی دارد به هر شکل یک موقعیت خطیر را تصویر کند.
لطفا آخرین اخبار رویداد را از اطلاعات تماس جویا شوید، کدوم مسئولیتی در قبال تغییر اطلاعات رویدادها ندارد. گزارش اشکال یا اشتباه مربوط به این رویداد
