پدیده مهاجرت به صورت جدی و قابل ملاحظه در چند دهه اخیر در ایران به وقوع پیوست و باعث شد که اعضای خانواده ها از یکدیگر دور شده در نقاط مختلف رحل اقامت افکنند . این فاصله های مکانی که زمانی طولانی ادامه یافت باعث شد که شکل سنتی و قدیمی خانواده ها دگرگون شود و ساختهای ارتباطی در هم ریزد آثاری که این فاصله های زمانی و مکانی از خود به جا گذاشت صرفنظر از دلایل آن منجر به فاصله های شناختی . ادراکی و تا حدودی تغییر شکل ارتباطات عاطفی شده . که هرچند هنوز آثار عشق و محبت گذشته را در خود دارد ولی از نوعی سوء تفاهم و عدم ادراک متقابل رنج می برد . این روند خطر ناک به کجا خواهد انجامید ؟ خصوصاٌ با شکل گیری نسل دوم و سوم در خارج از کشور آیا این گسستگی تشدید نخواهد شد؟ آیا نسل بعدی هنوز ایرانی است و یا دیگر هیچ آثاری از آن ارتباط قدیمی در خود نخواهد داشت و ما دیگر نمی توانیم یکدیگر را هموطن خطاب کنیم ؟ چگونه می توان از آثار سوء چنین پدیده ای جلوگیری کرد ؟
متولد ۱۳۲۸ تهران
سوایق تحصیلی :
فوق لیسانس روانشناسی تربیتی با تخصص مشاوره از دانشگاه تهران .۱۳۵۷ سایر دوره های آموزشی در زمینه مدیریت و آموزش از دانشگاه فیلیپین مانیل – دانشگاه کالیفرنیای جنوبی امریکا و ایران
کتاب ها :
سهم من ۱۳۸۲ که تا کنون ۱۶ بار تجدید چاپ شده .
پدر آن دیگری ۱۳۸۳ ۶ بار تجدید چاپ شده
رنج همبستگی ۱۳۸۴ چاپ دوم
آنها که رفتند و آنها که ماندند ۱۳۸۶ هنوز اجازه چاپ دریافت نکرده .
لطفا آخرین اخبار رویداد را از اطلاعات تماس جویا شوید، کدوم مسئولیتی در قبال تغییر اطلاعات رویدادها ندارد. گزارش اشکال یا اشتباه مربوط به این رویداد
