ایران در صد سال اخیر دو انقلاب دیده است. در فاصله این انقلاب ها، مردان و زنان ایرانی تشنه دمکراسی، راه های غیر انقلابی را هم با صبر و حوصله آزموده اند.
از تلاش در درون نظام های غیر دمکراتیک برای اصلاح آن ها، تا فعالیت مدنی در خارج از این نظام ها؛ از چانه زنی سیاسی در محافل بالای قدرت، تا فشار از پایین و سیاست به شیوه خیابانی.
اما برای جوانانی که در یک سال اخیر در کانون این تلاش ها بوده اند، گویی هیچ یک از این شیوه ها نتیجه نداده است، چرا؟ چرا روند استقرار دمکراسی برای ایرانیان خواهان این نظم به ظاهر نتایج چندانی نمی دهد؟
به ما بپیوندید و در روز دوشنیه ۱۶ آگوست این سئوال ها رو به بحث بگذاریم و جویای دیدگاه آقای اکبر گنجی و اقای دکتر قاضیان در این زمینه بشویم.
لطفا آخرین اخبار رویداد را از اطلاعات تماس جویا شوید، کدوم مسئولیتی در قبال تغییر اطلاعات رویدادها ندارد. گزارش اشکال یا اشتباه مربوط به این رویداد
