در یک قرن و نیم اخیر ایران «اسلام سیاسی» توانست در دوانقلاب مردمی نقش مهمی ایفا کند و نظام سیاسی پس از انقلاب۵۷ را به خدمت بگیرد. رقیب اصلی اسلام سیاسی «اسلام ساکت» بوده که انفعال سیاسی یا استبداد سکولار را توجیه شرعی می کرده است. اگرچه قرار نبود اسلام سیاسی توجیه گر و تقدیس کننده‌ی استبداد دینی باشد، اما در عمل چنین شده است. اسلام سیاسی نه تنها به رشد ایمان و تعمیق دینداری مردم نیانجامیده بلکه برعکس به سیطره‌ی قشری گری و ریاکاری منجر شده است. رویکرد سومی در حال رشد است که در عین فعالیت اجتماعی سیاسیِ دموکراتیک اسلام را ابزارِ توجیهِ انقلاب، استبداد یا دمکراسی نمی کند.
لطفا آخرین اخبار رویداد را از اطلاعات تماس جویا شوید، کدوم مسئولیتی در قبال تغییر اطلاعات رویدادها ندارد. گزارش اشکال یا اشتباه مربوط به این رویداد
